Six. ''Nie warto''

*perspektywa Louise*

Rano obudziłam się z uśmiechem na twarzy. Mimo wczesnej pory, wyspałam się.  Wstałam, a na dworze właśnie budziło się słońce. Ubrałam się i wyszłam po cichu z pokoju. Szłam po woli w kierunku kuchni, gdy zobaczyłam jego. Uśmiechnęłam się do chłopaka. Brunet spojrzał na mnie, a potem skierował wzrok w ziemie zupełnie mnie ignorując. Nie zrozumiałam jego zachowania. Chciałam do niego podejść, ale podbiegła do mnie Ariana, która również szła do pracy.
-HEEJ! -rzuciła radośnie blondynka.
-Hej. -odpowiedziałam. -Dzięki za wczoraj.
-Nie ma sprawy. -uśmiechnęła się- Mogę cię o coś spytać?
-Pytaj.
-Czy to prawda, że ty i Louis...
-NIE. -przerwałam chłodno.
-Przepraszam, jeśli cię zdenerwowałam. -powiedziała łagodnie dziewczyna.
-Spoko, nic się nie stało. -uśmiechnęłam się sztucznie.
Szłyśmy w ciszy aż do kuchni. Gdy weszłyśmy do budynku, nagle wszyscy ucichli i wlepili w nas wzrok, a dokładniej we mnie. Skierowałam się do mojego stanowiska. Usłyszałam, jak Vic szepcze coś do Hanny, a potem z chamskim uśmieszkiem spojrzała na mnie. Pokazałam jej środkowy palec i już chciałam jej nawrzucać, gdy poczułam czyjąś dłoń na ramieniu.
-Nie warto. -usłyszałam głos Ariany. Przytaknęłam i zabrałam się do roboty.

~kilka godzin później~

Mam przerwę w pracy. Zostawiłam fartuch i wyszłam z kuchni. Znowu zobaczyłam Louisa. Tym razem podeszłam do niego. Gdy mnie zobaczył, wymamrotał coś, że musi już iść.
-LOU! -krzyknęłam, ale on tylko przyśpieszył kroku. Po moim policzku spłynęła łza. Dlaczego mnie tak ignorował? Czy on nie wie, że to boli? Wkurzona kopnęłam kamień i skierowałam się z powrotem do kuchni.
-Lou, musisz nam pomóc! -usłyszałam na dzień dobry od Josha.
-W czym? -rzuciłam groźnie.
-Musisz zastąpić Caroline.
-A czy ona przypadkiem nie jest kelnerką?
-Jest.
-Czemu akurat ja?
-Bo ty się sprawdzisz. Po prostu kilka godzin po obsługujesz klientów i już. Dostaniesz dodatkową pensje i skończysz szybciej.
-No dobra, niech będzie. -powiedziałam.
Poszłam w kierunku mojej szafki. Zdjęłam koszulkę i przebrałam ją na biały t-shirt. Zdjęłam shorty i ubrałam czarną spódniczkę. Spięłam włosy i wyszłam na rewir.
Po kilku godzinach przyzwyczaiłam się do pracy kelnerki. W sumie to nie było takie złe. Do czasu gdy na salę wkroczył ON i chłopaki. Czemu akurat dziś? Louis widząc mnie od razu wycofał się z sali. Coś we mnie pękło. Wybiegłam za chłopakiem, który właśnie wsiadał do windy. Szybko weszłam do windy.
-Czemu ty mnie ignorujesz?! Za kogo ty się w ogóle uważasz?!-krzyczałam.- Wiesz jak to cholernie boli?
Chłopak nic nie powiedział. Nieoczekiwanie wpił się w moje usta. Pocałunek był namiętny i czuły. Nogi się pode mną ugięły. Chłopak przyparł mnie do ściany i znowu zaczął mnie całować. W tym momencie winda się zatrzymała, a ja usłyszałam:
-Louis?! -oderwałam się od bruneta i spojrzałam na dziewczynę, która stała ze łzami w oczach i nam się przyglądała.
-El? -usłyszałam łamiący się głos Louisa.
-Jesteś dupkiem. -powiedziała dziewczyna, która już nie powstrzymywała łez. Uciekła. Spojrzałam na Lou, a on na mnie. Powoli docierało do mnie co się stało.
-No co tak stoisz? Leć za nią!- powiedziałam. Chłopak spojrzał na mnie wzrokiem ''przepraszam'' i pobiegł za dziewczyną.
Po moich policzkach spłynęły łzy. Opadłam opierając się o ścianę. Byłam tylko oderwaniem od jego codziennego życia. Tej dziewczynie naprawdę zależało na Louisie. A on to wykorzystał. Ale przecież, gdybym wiedziała, że ma kogoś nigdy bym go nie pocałowała. Czuję się okropnie.
-Hej, co jest? -usłyszałam na sobą znajomy głos. Spojrzałam w górę i ujrzałam nad sobą Ryan'a.

~~
Wiem, wiem. Masakra. -.- Krótki i nieudany. I do tego jeszcze tak późno.
Mam nadzieję, że mi wybaczycie ten rozdział. c: